Υβόννη Σπηλιοπούλου, ελεύθερη επαγγελματίας, ιδρύτρια του YGrec Studio, δημιουργός και σχεδιάστρια εταιρικής ταυτότητας και στρατηγικής Μάρκετινγκ, εκπαιδεύτρια Τεχνητής Νοημοσύνης

Υβόννη Σπηλιοπούλου, απόφοιτη 2006, Α’ Αρσάκειο Λύκειο Ψυχικού

 

Υβόννη, καλώς ήρθες και πάλι στο Αρσάκειο. Σε ευχαριστούμε θερμά για το ενδιαφέρον σου να προσφέρεις εθελοντικά στην εκπαιδευτική μας κοινότητα όσα αποκόμισες από τις σπουδές σου μετά την αποφοίτησή σου από τα σχολεία μας.

Καλώς σας βρήκα. Ευχαριστώ πολύ.

 

Πότε και από ποιο Αρσάκειο αποφοίτησες;

Αποφοίτησα το 2006 από το Α΄ Λύκειο Ψυχικού και είμαι στο Αρσάκειο από το Νηπιαγωγείο. Δηλαδή 13 χρόνια. Όλο το ταξίδι στο Αρσάκειο.

 

Θυμάσαι κάτι χαρακτηριστικό που σου έχει μείνει από όλη αυτή την πορεία;

Σίγουρα οι εγκαταστάσεις. Ιδιαίτερα στο Νηπιαγωγείο, που ήμασταν πιο μικρά, μας έβγαζαν έξω στο δασάκι και μας άρεσε πάρα πολύ. Μου έχουν εντυπωθεί τα ερεθίσματα που μας έδιναν στο Δημοτικό. Ας πούμε, είχαμε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε σε διεθνείς διαγωνισμούς ζωγραφικής, σε μουσικούς διαγωνισμούς. Όλα αυτά τα ερεθίσματα που μας παρείχε το Σχολείο συνετέλεσαν και στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας. Μου έχουν μείνει επίσης οι γιορτές, που δεν ήταν πρόχειρες, κάναμε πραγματική πρόβα, υπήρχε πραγματικός σχεδιασμός, ήταν σαν επαγγελματική δουλειά, όλοι νοιάζονταν πραγματικά για το αποτέλεσμα.

 

Πώς σου φαίνεται εκ των υστέρων εσύ, ένα παιδί που έχει μεγαλώσει στην Αθήνα, σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή, να βρεθείς σε έναν χώρο που έχει δέντρα, νεραντζιές, γκαζόν κτλ.;

Ήταν πολύ ευχάριστο, το περιβάλλον ήταν καταπληκτικό. Στον περιβάλλοντα χώρο του Αρσακείου μπορούσες να αλλάξεις παραστάσεις περπατώντας μόνο λίγα μέτρα. Ήταν εκπληκτικό το πόσο είχαμε τη φύση κοντά μας… Αλλά και όλες οι εγκαταστάσεις ήταν εντυπωσιακές, όχι μόνο η φύση. Όλα ήταν πολύ πάνω από τον μέσο όρο και το καταλάβαινα από τότε, δηλαδή από τότε έβλεπα τη διαφορά. Δεν είναι ότι το εκτίμησα εκ των υστέρων.

 

Τι σπούδασες μετά την αποφοίτησή σου από το Αρσάκειο;

Ήμουν στη θεωρητική κατεύθυνση, ανθρωπιστικές επιστήμες. Τελείωσα την Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μετά συνέχισα για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, στο UCL, επιλέγοντας να κάνω Ψηφιακές Ανθρωπιστικές Επιστήμες (Digital Humanities), που ήταν σύμπραξη των τμημάτων του Computer Science και των ανθρωπιστικών επιστημών.

 

Τότε η σύμπραξη αυτών των δύο ειδικοτήτων ήταν σε άνθηση. Πώς εξελίχθηκες μέσα από αυτό το μεταπτυχιακό;

Ήταν ένα ωραίο και εποικοδομητικό πέρασμα. Ο τρόπος διδασκαλίας ήταν εντελώς διαφορετικός. Δεν μας μάθαιναν πολλές πληροφορίες, μας μάθαιναν πώς να βρίσκουμε τις πληροφορίες που δεν ξέρουμε. Αυτή ήταν η διαφορά ανάμεσα στις προπτυχιακές μου σπουδές και στις μεταπτυχιακές σπουδές: στις προπτυχιακές πήρα πολύ καλές βάσεις αλλά με πάρα πολλές πληροφορίες που έπρεπε να απομνημονεύσω, ενώ στις μεταπτυχιακές σπουδές ανέπτυξα δεξιότητες που με βοηθούν ώς τώρα. Με την έννοια ότι έχω μάθει να ψάχνω καλύτερα. Μου έκαναν εντύπωση τα εργαλεία που μας έδιναν: πώς να ψάχνουμε πληροφορίες στο ίντερνετ, πώς να χρησιμοποιούμε την κριτική μας σκέψη και να τις διασταυρώνουμε, πώς να κάνουμε ψηφιοποιήσεις… Επίσης, το πανεπιστήμιο ήταν πολύ ωραίο, με εντυπωσιακό campus και με φοιτητές που έρχονταν από όλο τον κόσμο. Μπορώ να πω ότι οι εγκαταστάσεις του ήταν εφάμιλλες του Αρσακείου!

 

Στο UCL υπάρχει μεγάλη ελληνική κοινότητα. Έτσι δεν είναι;

Πράγματι, στο UCL υπάρχει μεγάλη ελληνική κοινότητα. Όμως δεν μπορώ να πω ότι εγώ ήμουν ενεργό μέλος της. Είχα ίσως ως προτεραιότητα να κάνω παρέες με φοιτητές άλλων εθνικοτήτων, να μάθω από τις άλλες εθνικότητες και κουλτούρες, να ρουφήξω ό,τι είχε να μου δώσει το πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι είχα δικό μου κύκλο Ελλήνων συμφοιτητών γιατί πήγαμε μαζί με κάποιους φίλους και συμμαθητές από το Αρσάκειο. Φαντάζομαι ότι κάποιος Έλληνας που πηγαίνει μόνος του έχει την ανάγκη να ενταχθεί στην ελληνική κοινότητα, για να εξοικειωθεί κιόλας, να έχει μια βάση. Εγώ ήμουν αρκετά τυχερή και είχα τη βάση μου, οπότε εστίασα πιο πολύ στο να επωφεληθώ από την αλληλεπίδραση με άτομα από άλλες εθνικότητες, όσο βέβαια μου το επέτρεπε το διάβασμα για το μεταπτυχιακό, που ήταν πολύ εντατικό.

Τι κέρδισες από τις σπουδές σου σε ένα περιβάλλον στο οποίο υπάρχει αυτή η πολυεθνική, πολυφυλετική κουλτούρα;

Πιστεύω ότι σε μεγαλώνει σαν άνθρωπο. Σε μεγαλώνει με την έννοια ότι σε κάνει πλουσιότερο, σε κάνει καλύτερο. Ακούγεται πολύ κλισέ αυτό και είναι κάτι που συνειδητοποίησα πολλά χρόνια μετά, σε μια συζήτηση με φίλους που ήμασταν εκεί. Ανατρέχοντας στην πορεία μας αναλογιστήκαμε με τι βάσεις φτάσαμε στο Λονδίνο και στο πανεπιστήμιο και πόσο πολύ έχουμε αλλάξει. Και είναι εντυπωσιακό πόσα πράγματα μάθαμε μόνο αλληλεπιδρώντας με νέα άτομα, συζητώντας απλά πράγματα με φοιτητές από το Βιετνάμ, από το Εκουαδόρ… Ναι, ήταν πολύ πολύ ενδιαφέρον.

 

Αλλάζει ο τρόπος που βλέπεις τον κόσμο μετά, έτσι δεν είναι;

Μπαίνουν όλα σε μια σωστή προοπτική, θα έλεγα. Δηλαδή καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι ζωής που λειτουργούν εξίσου καλά. Ή καταλαβαίνεις πόσο προνομιούχος είσαι εντελώς από τύχη. Προσπαθείς να υιοθετήσεις αυτά που δεν είχες μάθει ώς τώρα, αλλά βλέπεις ότι πλέον είσαι σε θέση να κρατήσεις αυτά που σου ταιριάζουν και να αφήσεις όσα δεν σου ταίριαζαν. Τρομερή εμπειρία.

 

Πιστεύεις ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται για σπουδές σε ένα πανεπιστήμιο από διάφορες χώρες του κόσμου αποκτούν κοινή κουλτούρα, η οποία μετά αποτελεί έναν πυρήνα για κάτι ευρύτερο σε παγκοσμιοποιημένη κοινωνία; Ή επιστρέφει ο καθένας στη χώρα του και συνεχίζει όπως ήταν παλιά;

Έχω παρατηρήσει και τις δύο περιπτώσεις. Πάντως νομίζω ότι έστω και λίγο, εκούσια ή ακούσια, πάντα κάτι μεταφέρεις. Αλλά υπάρχουν άνθρωποι που επιστρέφουν στην κουλτούρα που νιώθουν ότι τους ταιριάζει περισσότερο και άλλοι που απορροφώνται περισσότερο από μια πιο παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα. Η αλήθεια είναι ότι όταν έχεις ζήσει αρκετά χρόνια σε μια χώρα που έχει πολλές διαφορετικές κουλτούρες, όπως είναι το Λονδίνο, νιώθεις πολλά κοινά με τους ανθρώπους που έχουν παρόμοια εμπειρία, γιατί έχεις περάσει τις αντίστοιχες δυσκολίες, σου έχουν κάνει εντύπωση αντίστοιχα πράγματα, καταλαβαίνεις πόσες ομοιότητες υπάρχουν με εθνικότητες που δεν είχες στο μυαλό σου ότι μπορεί να έχεις κοινά. Οπότε σίγουρα διαμορφώνεται μια καινούργια κουλτούρα ανθρώπων.

 

Έχοντας και την κοινωνιολογική εμπειρία και βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί στην πληροφόρηση σήμερα, με την παραπλανητική ενημέρωση, τα fake news, πόσο σημαντικό πιστεύεις ότι να μάθει κάποιος να αναζητάει και να βρίσκει την πληροφορία και να την ενσωματώνει σε προγενέστερη γνώση, ώστε να αποτελέσει νέα γνώση;

Είναι σημαντική αυτή η δεξιότητα που αναπτύσσεις και πάρα πολύ χρήσιμη, όχι μόνο στον επαγγελματικό τομέα, αλλά και στο πώς λειτουργείς γενικά στην κοινωνία. Δηλαδή μαθαίνεις πώς να ψάχνεις πράγματα μόνος σου και πώς να κρίνεις μία πληροφορία που φτάνει σε εσένα. Είναι μια δεξιότητα η οποία δεν νομίζω ότι έχει ημερομηνία λήξης, γιατί είναι ίδια η λογική με την οποία ψάχνεις κάτι. Μπορεί να αλλάζουν τα εργαλεία που χρησιμοποιείς ανά καιρούς, γιατί ανανεώνονται, αλλά η λογική με την οποία ψάχνεις είναι η ίδια. Και ενώ η πληροφορία κάποια στιγμή θεωρείται πια παρωχημένη, δεν ισχύει πλέον, δεν τη χρησιμοποιείς πια, παρόλο που μπορεί να αποτελεί τη βάση σου, ο τρόπος να κάνεις έρευνα είναι τρομερά χρήσιμος.

 

Με την τεχνητή νοημοσύνη και τις δυνατότητες παραπλάνησης να έχουν πλέον αυξηθεί με γεωμετρική πρόοδο, ο τρόπος να ξέρεις πού να ψάξεις, πώς να ψάξεις, τι να αναζητήσεις είναι πολύ σημαντικός και σε εκπαιδευτικό επίπεδο.

Ισχύει αυτό και είναι πολύ σημαντικό θέμα, το οποίο πρέπει να αρχίσει να συζητείται περισσότερο και στα σχολεία και στον επαγγελματικό στίβο και στα πανεπιστήμια. Να ξέρουμε δηλαδή πώς λειτουργεί η τεχνητή νοημοσύνη, να ξέρουμε τι να κοιτάμε ώστε να διακρίνουμε περίεργες πληροφορίες που δεν μας φαίνονται τόσο έγκυρες. Να ξέρουμε πώς να ψάχνουμε την πληροφορία με εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης. Είναι και μία από τις πτυχές του επαγγέλματός μου. Οπότε θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ χρήσιμο. Επίσης είναι μία δεξιότητα η οποία χρειάζεται να αναπτυχθεί ιδιαίτερα από το σχολείο και να συνεχίσει να καλλιεργείται και αργότερα. Γιατί η τεχνητή νοημοσύνη είναι κάτι που έχει έρθει εδώ και πολλά χρόνια. Πριν από δυο τρία χρόνια έγινε ένα τρομερό άλμα με το chat GPT και δεν θα σταματήσει, αλλά θα αναπτύσσεται και θα χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο. Οπότε εμείς πρέπει να μάθουμε πώς να χρησιμοποιούμε προς όφελός μας όλο αυτό.

 

Τι ακολουθεί μετά τις μεταπτυχιακές σου σπουδές;

Μετά ακολουθεί μια πολύ ωραία θέση στο Βρετανικό Μουσείο, όπου ήμουν στο διαδικτυακό τμήμα του website του μουσείου. Ήμουν υπεύθυνη για το περιεχόμενο που θα δημοσιεύεται στο website, όλες τις ψηφιακές εκθέσεις, όλα τα ιστορικά δεδομένα. Είχα την αρμοδιότητα να κάνω το design και να γράφω τον κώδικα, ένα html, ώστε να μπαίνουν τα κείμενα και οι εικόνες έτσι όπως πρέπει.

 

Είχες κάποια επαφή και με τον χώρο που εκτίθενται στα ελληνικά γλυπτά;

Ήμουν κοντά. Τα γραφεία του Βρετανικού Μουσείου είναι στον ίδιο χώρο, αλλά δεν είναι στην ίδια πτέρυγα με το μουσείο. Εγώ, βέβαια, πάντα έκανα βόλτα όταν έμπαινα, πάντα είχα όλα αυτά τα εκθέματα δίπλα. Ήταν ωραίο να τα έχεις κοντά σου. Τότε σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να είναι πιο καλά συντηρημένα. Παρότι υπήρχε μια άποψη πως στην Ελλάδα δε θα συντηρούνταν εξίσου καλά, πιστεύω ότι πλέον δεν ισχύει αυτό. Το Βρετανικό Μουσείο είναι μια εκπληκτική συλλογή αρχαιοτήτων πολλών πολιτισμών. Τα εκθέτουν με πολύ ωραίο τρόπο και τα συντηρούν καταλλήλως.

 

Όντας Ελληνίδα, σου έκαναν ποτέ κάποια συζήτηση για την επιστροφή των μαρμάρων;

Ήταν όλοι πολύ διακριτικοί και προσεκτικοί σε σχέση με αυτό το θέμα και η ατμόσφαιρα που υπήρχε μεταξύ εμού και της ομάδας ήταν άριστη. Καταλάβαινα ότι υπήρχε παραπάνω ευαισθησία απέναντί μου ως προς αυτό το ζήτημα. Όταν έφυγα από το Βρετανικό Μουσείο μού έκαναν δώρο ένα μεγάλο βιβλίο με την ιστορία όλων των εκθεμάτων της Ελλάδας και των μαρμάρων. Οι Βρετανοί που γνώρισα εγώ στο Βρετανικό Μουσείο φαινόταν ότι όλοι ευχαριστούσαν τον λαό μας που επιτρέπει να βρίσκονται τα μάρμαρα ακόμα εκεί. Ήταν μια κομψή προσέγγιση, οπότε αυτό δεν δημιουργούσε ποτέ διενέξεις ή πικρίες.

 

Σε δυσκόλεψε καθόλου αυτή η τάση που έχουν οι Άγγλοι γενικά, και ειδικότερα οι πιο μορφωμένοι, να είναι τόσο διακριτικοί, να μη λένε ακριβώς αυτό που θέλουν, αλλά να το προσεγγίζουν με έμμεσο τρόπο, σε αντίθεση με εμάς οι οποίοι είμαστε πιο αυθόρμητοι σε όλες τις εκδηλώσεις;

Πριν από λίγα χρόνια είχα αντίστοιχη συζήτηση με τους φίλους που είχαμε πάει από την πρώτη μέρα μαζί στο Λονδίνο. Είμαστε άτομα που έχουμε ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής μας σε αυτό το περιβάλλον, οπότε σίγουρα μας έχει διαμορφώσει με έναν τρόπο αυτή η κουλτούρα. Πήγαμε εκεί έχοντας τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς που είχαμε μάθει: ήμασταν πιο άμεσοι, πιο αυθόρμητοι, πιο εκφραστικοί. Και αυτός ήταν και ο λόγος που κάναμε παρέα μεταξύ μας οι Έλληνες, γιατί, τουλάχιστον στη δική μου ομάδα, είχαμε ανάγκη αυτή την αμεσότητα στην επικοινωνία. Παράλληλα βέβαια μάθαμε ότι έχει πρακτική αξία το να είσαι ευγενικός και ήρεμος στην καθημερινότητα σου, δηλαδή στις δημόσιες υπηρεσίες, στην εξυπηρέτηση πελατών. Μάθαμε ότι υπάρχουν κανόνες σε όλα και ότι σχεδόν όλα είναι πολύ οργανωμένα. Ο Βρετανός δεν θα κάνει το έξτρα μίλι για σένα, γιατί υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι κανόνες που δεν του αφήνουν τα περιθώρια να αυτενεργήσει. Ο Έλληνας πολύ πιθανόν να βρει έναν νέο τρόπο να σε εξυπηρετήσει αν οι κανόνες δεν αντιστοιχούν στην περίπτωσή σου και είναι δίκαιο να εξυπηρετηθείς εκείνη τη στιγμή. Επίσης, είναι πολύ σημαντικό να ξέρεις ότι δεν θα υπάρξει ένταση όπου κι αν πας, ακόμη και αν δεν μπορεί να γίνει η δουλειά σου. Και αυτό είναι κάτι το οποίο στην πράξη λειτουργεί, με την έννοια ότι σε κάνει να μη βγαίνεις από τα όριά σου. Τώρα αυτό γεννά και άλλες κοινωνιολογικές σκέψεις: πώς αποσυμπιέζεται ο κόσμος.

 

Θεωρείς ότι για να τηρούνται όλοι αυτοί οι κανόνες, οι άνθρωποι υφίστανται μεγάλη εσωτερική πίεση, ώστε να μην αντιδρούν σε κάποια πράγματα, και κάπου αυτό θα πρέπει να εκτονωθεί μετά;

Θεωρώ ότι ο άνθρωπος θα βρίσκει πάντα έναν τρόπο να αποσυμπιέζεται. Το έχουμε ανάγκη, αρκεί να είναι με τον κατάλληλο τρόπο και στο κατάλληλο μέρος. Φυσικά αποσυμπίεση δε σημαίνει μόνο έκφραση της έντασης με ένταση. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν τόποι στους οποίους οι πολίτες αποσυμπιέζονται. Για παράδειγμα στις pubs τις Παρασκευές μετά την εργάσιμη εβδομάδα ή με συχνά ταξίδια, ταξιδεύουν πολύ οι άνθρωποι που γνώρισα στο Λονδίνο. Στην καθημερινή ζωή όμως δεν υπάρχει συχνή ένταση στους δρόμους, στις υπηρεσίες κτλ., εγώ δεν έζησα τέτοια εμπειρία τουλάχιστον.

 

Βλέπεις διαφορά στους Βρετανούς όταν έρχονται στην Ελλάδα;

Βλέπω διαφορά. Έχω ακούσει και διάφορα σχετικά. Ξέρω τι γίνεται και  προφανώς, μπορώ να φανταστώ γιατί γίνεται. Αλλά έχοντας ζήσει μεγάλο μέρος της ζωής μου στο Λονδίνο και φυσικά μεγάλο μέρος της ζωής μου στην Ελλάδα, βλέπω ότι υπάρχουν πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα και στις δύο κουλτούρες. Δεν υπάρχει η ιδανική κουλτούρα. Φυσικά υπάρχουν διενέξεις ανάμεσα στους ανθρώπους και κάθε κουλτούρα βρίσκει τον καλύτερο τρόπο για να τις λύσει. Και βεβαίως υπάρχουν τα συν και τα πλην στην κάθε προσέγγιση.

 

Μετά το Βρετανικό Μουσείο πού εργάστηκες;

Μετά το Βρετανικό Μουσείο ακολουθεί μια σειρά ρόλων σε διαφημιστικές εταιρείες, ένα περιβάλλον στο οποίο βρέθηκα από καλή τύχη. Στο Βρετανικό Μουσείο ήταν μεγάλη εμπειρία, αλλά ήμουν με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Ήξερα ότι θα τελειώσει. Ήξερα όμως επίσης ότι ήθελα να ασχολούμαι με πολλά διαφορετικά πράγματα στην καθημερινότητά μου, να έχω διαφορετικά ερεθίσματα, να είμαι δημιουργική, να παίρνω από το ένα να δίνω στο άλλο. Γνωρίζοντας λοιπόν ότι και η σύμβαση ήταν ορισμένου χρόνου, άρχισα να ψάχνω.

 

Ποιο ήταν λοιπόν το επόμενο βήμα;

Ξεκίνησα στο Publicis Group, έναν μιντιακό όμιλο που έχει αρκετές διαφημιστικές εταιρείες. Στην ουσία σε αυτό το γκρουπ και στα υπόλοιπα που ακολούθησαν είχα τους βασικούς μου πελάτες. Εξειδικευόμουν σε συγκεκριμένα ψηφιακά κανάλια, όπως είναι οι διαφημίσεις στο ίντερνετ, στα κοινωνικά δίκτυα και οι διαφημίσεις της Google. Δηλαδή τα πάντα στον ψηφιακό κόσμο. Τότε συνεργαζόμασταν και με τις διαφημίσεις της τηλεόρασης και στους εξωτερικούς χώρους ή στα περιοδικά.

 

Ο ρόλος σου ποιος ήταν; Ήσουν στο δημιουργικό κομμάτι;

Στην αρχή ασχολήθηκα με τη στρατηγική. Δηλαδή δημιουργούσα τον σχεδιασμό της καμπάνιας. Σε ποιους θα διαφημιστεί το brand μου; Τι χρηματικό ποσό θα αφιερωθεί σε κάθε κανάλι; Τι διαφήμιση χρειάζεται να φτιάξει η δημιουργική ομάδα για να πετύχουμε αυτό; Τι κείμενα χρειάζεται να γραφτούν; Οπότε στην ουσία εγώ έδινα πιο πολύ τις κατευθύνσεις και υπήρχαν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να τις υλοποιήσουν. Στη διαφήμιση έμεινα από το 2014 έως το 2022. Δηλαδή επτά χρόνια.

 

Άλλαξες πολλές εταιρείες, όπως είναι το σύνηθες σε αυτό τον χώρο;

Ακριβώς. Αυτό είναι μεν σύνηθες, αλλά εγώ δεν το είχα συνηθίσει. Εγώ ήξερα ότι ξεκινάμε να εργαζόμαστε σε μια εταιρεία και όσο είμαστε χαρούμενοι ‒συνήθως είμαστε‒ μένουμε στην εταιρεία αυτή με τις δυσκολίες και τις ευκολίες που μπορεί να συναντάμε. Σύντομα συνειδητοποίησα ότι τόσο στο οικονομικό όσο και στο κομμάτι της επαγγελματικής ανέλιξης ήταν πιο γρήγορα τα πράγματα όταν αλλάζεις εταιρείες. Ήταν κάτι το οποίο στην αρχή με απογοήτευε, γιατί δεν ήταν αυτός ο χαρακτήρας μου, απλά έμαθα ότι αυτοί είναι οι κανόνες. Και έπρεπε να παίξω με βάση αυτούς τους κανόνες.

 

Μάλιστα για πολλά χρόνια θεωρείτο επαγγελματικό πλεονέκτημα για κάποιον να φαίνεται ότι κάθε τρία χρόνια αλλάζει θέση.

Αυτό για μένα δείχνει προσαρμοστικότητα. Για πολλούς ανθρώπους όμως, για πολλούς εργοδότες, αυτό μπορεί να δείχνει και ότι δεν είσαι πιστός στην εταιρεία στην οποία εργάζεσαι. Τις περισσότερες φορές όμως σημαίνει ότι είσαι ικανός και σε ζητούν. Για τους εργαζομένους αυτό ήταν θετικό, γιατί έδειχναν με αυτό τον τρόπο ότι δεν βαλτώνουν σε μία θέση. Όταν αρχίσουν να κουράζονται, να επαναλαμβάνονται κτλ., αναζητούν νέες διεξόδους, γεγονός που φανερώνει ότι έχουν υγιείς φιλοδοξίες στον επαγγελματικό τομέα.

Αυτό ισχύει και αυτή ήταν η πραγματικότητα. Νομίζω ότι αυτό που ζητούσαν πιο πολύ και ζητάνε ακόμη οι άνθρωποι που σου παίρνουν συνέντευξη είναι, εντέλει, να δουν ότι εσύ δεν είσαι διατεθειμένος να φύγεις σύντομα από τη στιγμή που θα προσληφθείς. Γιατί ξέρουν ότι θα πάρει κάποιους μήνες να σε εκπαιδεύσουν, να προσαρμοστείς πλήρως και να αρχίσεις να δίνεις πραγματική αξία στην εταιρεία και στην ομάδα σου, οπότε προσπαθούν να ελαχιστοποιήσουν το ρίσκο και για εκείνους. Κάτι το οποίο είναι φυσιολογικό. Δηλαδή δίνεις πόρους και χρόνο να εκπαιδεύσεις έναν εργαζόμενο και θέλεις να ξέρεις ότι θα πάρεις πίσω την αξία που έχεις δώσει. Ταυτόχρονα, από την πλευρά του ο εργαζόμενος πρέπει να βλέπει ότι ο εργοδότης επενδύει σε εκείνον, ότι υπάρχουν ευκαιρίες ανέλιξης και ως προς το οικονομικό μέρος, αλλά και για την απόκτηση νέων γνώσεων, να νιώθει ότι είναι μέσα στην αγορά. Ακόμα ότι μετράνε οι δεξιότητες και οι ικανότητές του. Οπότε πρέπει να κρατάς μια καλή ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο.

 

Δουλεύοντας στις συγκεκριμένες εταιρείες, αποκόμισες κάτι χρήσιμο στη ζωή σου γενικότερα;

Έμαθα ότι αυτές οι εταιρείες, οι διαφημιστικές εταιρείες, δουλεύουν με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Έχω περάσει βράδια στην εταιρεία. Και έχω περάσει πολλά βράδια με την ομάδα μου. Έχω μάθει ότι όταν έχεις καλή ομάδα και καλούς συναδέλφους παραμένεις σε μια εταιρεία πολύ περισσότερο από ό,τι θα έμενες αν ήσουν ικανοποιημένος μόνο ως προς το οικονομικό κομμάτι. Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο ο ανθρώπινος παράγοντας και νιώθεις λιγότερο βαρύ το φορτίο όταν πρέπει να μείνεις λίγο περισσότερο για να τελειώσουν οι δουλειές που πρέπει να ολοκληρώσεις. Επίσης επειδή, ως υπεύθυνη στρατηγικής, δούλευα με πολλές διαφορετικές ομάδες: με τους ανθρώπους του δημιουργικού, με ανθρώπους από άλλα ψηφιακά κανάλια, με την ομάδα μάρκετινγκ των εταιρειών όπως της Samsung, της HSBC ή της Google, έμαθα ότι πρέπει να εξηγείς τα πράγματα στη γλώσσα του άλλου. Γιατί ο κάθε άνθρωπος, επειδή προέρχεται από εντελώς διαφορετικό υπόβαθρο, και ακαδημαϊκό αλλά και επαγγελματικό, ο τρόπος που αντιλαμβάνεται την πληροφορία είναι διαφορετικός. Ένας προγραμματιστής νοιάζεται για διαφορετικά πράγματα. Την προτεραιότητα την αντιλαμβάνεται με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Και πρέπει να του κεντρίσεις το ενδιαφέρον, ώστε κάθε άνθρωπος να δώσει προσοχή από τη δική του πλευρά, με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Απέκτησα λοιπόν και δεξιότητες στην επικοινωνία.

 

Γιατί έφυγες από τον χώρο και πότε;

Έφυγα από τον χώρο το 2022, όταν ήμουν στην τελευταία διαφημιστική και δούλευα με βασικό μου brand την Google. Ήμουν υπεύθυνη για όλες τις δραστηριότητες του προϊόντος Youtube και δούλεψα με εξαιρετικά έξυπνους ανθρώπους, από τους οποίους έμαθα καινούργια πράγματα, νέους τρόπους.

 

Η λέξη «smart» (έξυπνος) στον αγγλοσαξονικό κόσμο έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα. Όμως για εμάς τους Έλληνες έχει άλλη διάσταση. Εσύ, όταν λες έξυπνους ανθρώπους, τι εννοείς;

Όταν λέω έξυπνους ανθρώπους, εννοώ ανθρώπους εφευρετικούς, ανθρώπους που προσαρμόζονται εύκολα, που κάνουν σωστές ερωτήσεις ώστε οι συζητήσεις να πηγαίνουν παρακάτω, που έχουν δομημένη σκέψη, που τουλάχιστον στον χρόνο που αφιερώνουν στη δουλειά τους ‒γιατί εγώ σε αυτό το κομμάτι τους γνώρισα‒, θέλουν κάτι να δίνουν στους άλλους και κάτι να παίρνουν από αυτούς. Εννοώ ανθρώπους οι οποίοι είναι ευγενικοί, οι οποίοι ξέρουν πώς να προσεγγίσουν ένα θέμα και έναν άνθρωπο. Είναι διαφορετικές εξυπνάδες αυτές, διαφορετικές δεξιότητες που μπαίνουν κάτω από μία λέξη. Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ανθρώπους οι οποίοι συγκεντρώνουν όλες αυτές τις δεξιότητες μαζί. Δίνουν τρομερή αξία σε μια ομάδα αυτοί οι άνθρωποι. Οπότε, αφού έμαθα τόσα πράγματα, ανέπτυξα δεξιότητες που μέχρι τότε δεν είχα, έπεσε ο covid και άρχισα να περνάω μεγάλο μέρος του χρόνου μου στην Ελλάδα. Και έτσι άρχισα να νιώθω ότι ώς ένα σημείο αρχίζει να κλείνει ο κύκλος του Λονδίνου για εμένα.

 

Δηλαδή χωρίς τον covid είναι πολύ πιθανό να είχες μείνει εκεί;

Το πιο πιθανό είναι ότι θα είχα μείνει εκεί, γιατί δεν ήξερα ότι υπάρχει αυτός ο τρόπος εργασίας για εμένα. Ήξερα ότι υπάρχουν άνθρωποι που το κάνουν, δεν ήξερα όμως ότι μπορώ να το κάνω και εγώ. Τότε άρχισα να δουλεύω εξ αποστάσεως. Πηγαινοερχόμουν φυσικά. Και κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι θέλω να ζω ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους. Δεν θέλω να είναι η βάση μου μόνο το Λονδίνο. Θέλω να περνάω μεγάλο μέρος του χρόνου μου εδώ, στην Ελλάδα. Έτσι άρχισα να ψάχνω τρόπους να το πετύχω. Τότε η Google ζήτησε από όλους τους ανθρώπους που δούλευαν για την εταιρεία να επιστρέψουν full time στα γραφεία. Οπότε δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω αυτό που εκείνη τη στιγμή ένιωθα καλύτερο για μένα.

Συνεπώς τελευταία εργοδότρια εταιρεία ήταν η Google;

Επειδή το συμβόλαιο μου ήταν ένα υβριδικό συμβόλαιο ανάμεσα στη Google και στη διαφημιστική, δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι ο εργοδότης μου ήταν η Google. Αλλά ήμουνα σε καθημερινή βάση σε επικοινωνία με τα γραφεία και τους ανθρώπους. Προσπαθήσαμε για ένα διάστημα να βρούμε έναν τρόπο συνεργασίας. Η αλήθεια είναι ότι και με την ομάδα μου, επειδή ήμασταν αμοιβαία πολύ ευχαριστημένοι με τη σχέση μας, προσπαθήσαμε για ένα διάστημα να βρούμε λύση. Εγώ όμως θεωρούσα ότι δεν ήταν πολύ ηθικό εκ μέρους μου να παροτρύνω την ομάδα μου να πηγαίνει στο γραφείο όλη την εβδομάδα, αλλά εγώ να μην μπορώ να είμαι εκεί συνέχεια. Οπότε έπρεπε να παραιτηθώ. Και δυστυχώς έφυγα. Συνέχισα λοιπόν με ένα συμβόλαιο εξ αποστάσεως με έναν άλλο browser, την Opera, όπου και εκεί γνώρισα πολύ εύστροφα άτομα. Ήταν εντελώς διαφορετικός ο ρόλος. Ασχολούμουν με το κομμάτι της ανάπτυξης της επιχείρησης. Είχα πιο πολύ την ευθύνη να κάνω συνεργασίες, να προσεγγίζω καινούργια brands, να βλέπω τι χρειάζεται η αγορά, ώστε να το προτείνω, και να βρίσκω τη στρατηγική ώστε να επιτευχθεί αυτό και να αυξήσει τις συνεργασίες της η Opera. Όμως αυτό το κομμάτι κάποια στιγμή έκλεισε, γιατί αποφάσισα ότι μάλλον το πιο ταιριαστό σε μένα και στον χαρακτήρα μου, σε αυτή τη φάση της ζωής μου, είναι να δουλεύω ως ελεύθερη επαγγελματίας, να δημιουργήσω τη δική μου εταιρεία.

 

Με τι ακριβώς ασχολείται η εταιρεία που ίδρυσες;

Η εταιρεία μου λέγεται YGrec Studio. Αυτή τη στιγμή κάνω brand και web design και ασχολούμαι με όλο το δημιουργικό κομμάτι της εταιρικής ταυτότητας. Ασχολούμαι με τη διαχείριση των κοινωνικών δικτύων των brands και τα τελευταία δύο χρόνια ασχολούμαι με το κομμάτι της τεχνητής νοημοσύνης, επειδή με ενδιαφέρει πάρα πολύ και θεωρώ ότι είναι ένας τομέας που θα μας απασχολήσει και ήδη μας απασχολεί πολύ. Συγκεκριμένα ασχολούμαι στο κομμάτι των LLMs, όπως το Chat GPT και τις αυτοματοποιήσεις που μπορούν να προκύψουν ώστε να αφιερώνουμε χρόνο μόνο σε ό,τι είμαστε αναντικατάστατοι ή απολαμβάνουμε.

 

Για να ασχοληθεί όμως κανείς με το κομμάτι των LLMs πρέπει να γνωρίζει και πράγματα για τη γλώσσα, από γλωσσολογία κτλ. Ή δεν ασχολείσαι με κάτι τέτοιο και ασχολείσαι με τη συγκρότησή τους ή το πώς λειτουργούν;

Ασχολούμαι με το πώς οι άνθρωποι –και οι επιχειρήσεις κυρίως– μπορούν να επισπεύσουν τον χρόνο που γράφουν και παράγουν περιεχόμενο, αλλά κρατώντας τον συγκεκριμένο εταιρικό τους τόνο, κρατώντας τον τρόπο που απευθύνονται στους πελάτες χωρίς να υπάρχουν ρομποτικά αποτελέσματα. Γιατί αυτό είναι ένας πολύ μεγάλος κίνδυνος, το πώς θα κρατήσουμε την επαφή μεταξύ μας ως άνθρωποι. Εμένα ο στόχος μου είναι να χρησιμοποιούνται αυτά τα μοντέλα στον τομέα του μάρκετινγκ, ώστε οι εταιρείες να ξοδεύουν χρόνο εκεί που πραγματικά χρειάζεται να έχουν ανθρώπινη επικοινωνία με τους πελάτες τους και με το ιδανικό τους κοινό. Να μη γίνεται σπατάλη χρόνου, αλλά αντιθέτως να εξοικονομείται χρόνος. Και αυτό έχει και περιβαλλοντικές πτυχές φυσικά.

 

Είσαι ευχαριστημένη από αυτή τη νέα σου πορεία;

Είμαι πολύ πολύ ευχαριστημένη. Σε αυτή τη φάση της ζωής μου είναι ακριβώς αυτό που έχω ανάγκη, αυτό ακριβώς που με εκφράζει. Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει και το δημιουργικό κομμάτι και το κομμάτι της δομής που μου δίνει η γλώσσα και το κομμάτι των LLMs. Οπότε νιώθω ότι είμαι εδώ ακριβώς που πρέπει να βρίσκομαι σε αυτή τη φάση της ζωής μου.

 

Υβόννη, σου ευχόμαστε να εξελίσσεται διαρκώς και προς την κατεύθυνση που θέλεις και να συνεχίσουν όλα να πηγαίνουν καλά.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.