Ήταν Οκτώβρης του 1964 όταν πρωτοδιάβηκα την πύλη αυτού του ιστορικού Σχολείου. Εδώ έμαθα να σκέφτομαι και να εκφράζομαι ελεύθερα, να έχω αξίες και ήθος και να νιώθω περήφανη που έγινα μέλος αυτής της σπουδαίας αρσακειακής οικογένειας. Εδώ έκανα τις πρώτες μου φιλίες που μένουν αναλλοίωτες ως τα σήμερα. Εδώ γνώρισα υπέροχες δασκάλες και μοναδικούς καθηγητές οι οποίοι μου έδωσαν τα εφόδια να σταθώ στα πόδια μου, με βοήθησαν να ανακαλύψω και να αναπτύξω δεξιότητες και ικανότητες που στήριξαν την μετέπειτα πορεία μου. Κι όταν πρωτοκατάλαβα τα θέλω μου ορκίστηκα να τους μοιάσω. Και να ακολουθήσω τα χνάρια τους.
Κι έγινα δασκάλα. Στο ίδιο σχολείο. Έχοντας πια συναδέλφους αυτούς που μου δίδαξαν την ουσία της ζωής, αυτούς που με βοήθησαν να γίνω αυτό που από μικρή ονειρευόμουν. Και απόκτησα και καινούριους. Συναδέρφους και φίλους. Που μας έδεσαν οι κοινοί μας στόχοι και η αγάπη για το παιδί. Και πορευτήκαμε μαζί μετατρέποντας την διδασκαλία σε ποιοτική δημιουργία. Αγκαλιάζοντας κάθε τι καινοτόμο και πρωτοπόρο, βάζοντας και μεις το λιθαράκι μας στο σπουδαίο εκπαιδευτικό οικοδόμημα των Σχολείων της Φ.Ε. Σ’ ένα σχολείο μοναδικό!
34 χρόνια μέσα στις τάξεις -ως δασκάλα πια- με έκαναν να συνειδητοποιήσω ότι τον μαθητή τον «φτιάχνει» ο δάσκαλος αλλά είδα επίσης ότι συμβαίνει και το αντίστροφο. Και το απόλαυσα. Πήρα πολλά από τα παιδιά μου. Και τους έδωσα την ψυχή μου. Έζησα αλησμόνητες στιγμές μαζί τους. Και θυμάμαι καθέναν, καθεμιά τους ξεχωριστά. Με πολλή αγάπη. Και νοσταλγία.
Είναι υπέροχο να τα έχεις δίπλα σου, να αφουγκράζεσαι την παραμικρή τους σκέψη, να ακούς κάθε πρωί “κυρία είσαι πολύ όμορφη” ενώ εσύ νιώθεις χάλια. Να θέλουν να κάτσουν όλα κοντά στην έδρα. Να σε κοιτάνε με ορθάνοιχτα μάτια όταν τους διδάσκεις την ιστορία. Να σου δίνουν μια αγκαλιά ενώ περπατάς αμέριμνη στο διάδρομο. Να μαθαίνουν όλα τη διαίρεση και τα κλάσματα και να σε ευχαριστούν γι αυτό. Να βρίσκουν καταφύγιο στην αγκαλιά σου. Να ετοιμάζουν πάρτι έκπληξη στα γενέθλιά σου. Να σε φωνάζουν κατά λάθος «μαμά». Να το νιώθουν όταν δεν είσαι καλά και να θέλουν να σε βοηθήσουν. Να σου λένε τα μυστικά τους και τα όνειρά τους. Να επικοινωνείτε μόνο με ένα βλέμμα. Να κουβαλούν την τσάντα και τα τετράδια στο γραφείο για να μην κουραστείς. Να μένουν στο διάλειμμα μαζί σου για να συζητάτε. Να δουλεύουν ακούραστα για να σε ευχαριστήσουν. Να σε αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά που να μην μπορείς να αναπνεύσεις. Να σου λένε ευχαριστώ για όλα όσα τους έδωσες. Να σου λένε πως όταν μεγαλώσουν θέλουν να γίνουν δάσκαλοι και δασκάλες.
Οπως κι εγώ κάποτε. Μαθήτρια. Κι ύστερα δασκάλα. Στο ίδιο πολυαγαπημένο σχολείο. Στο δεύτερο σπίτι μου.
Κι όταν το 2015 έφτασε η ώρα να τους αποχαιρετήσω όλους, μαθητές και συναδέλφους, ήταν τόσο δύσκολο!!!
Όμως δεν αποχωρίζομαι το Σχολείο μου! Από άλλο μετερίζι ,ως μέλος του Δ.Σ. του Σ.Α.ΕΚ.Φ.Ε. «Ιωάννης Κοκκώνης» (Σύνδεσμος Αφυπηρετησάντων Εκπαιδευτικών της Φ.Ε. ) είμαι εδώ! … Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς! Είναι κομμάτι της ζωής και της καρδιάς μου! Γιατί το Αρσάκειο δεν είναι απλά ένα Σχολείο. Είναι ΙΔΕΑ!
